“Oblomov is ons inheemse type. Oblomov - “ons inheemse volkstype “Oblomovshchina” - nationaal

()

Literatuursamenvatting over het onderwerp:

“Ilya Iljitsj Oblomov is “ons inheemse volkstype”, leerling van de 11e klas van school nr. 763 Maria Palaeva.

Moskou, 2001.

1. Inleiding Pagina 3 2. “Oblomovisme” is een nationale eigenschap van het Russische volk Pagina 4 3. Oblomov en Stolz Pagina 8 4. Oblomov en Olga Pagina 11 5. Oblomov en Agafya Matvejevna Pagina 15 6. Conclusie Pagina 17 7. Lijst van gebruikte literatuur Page 18 Inleiding. Sommige mensen vinden Goncharovs roman "Oblomov" saai. Ja, inderdaad, het hele eerste deel ligt Oblomov op de bank en ontvangt gasten, maar hier leren we de held kennen. Over het algemeen bevat de roman weinig intrigerende acties en gebeurtenissen die zo interessant zijn voor de lezer. Maar Oblomov is ‘het type van ons volk’, en hij is het ook heldere vertegenwoordiger

Russische volk. Daarom interesseerde de roman mij. In de hoofdpersoon zag ik een stukje van mezelf. Je moet niet denken dat Oblomov alleen een vertegenwoordiger is van Goncharovs tijd. En nu leven Oblomovieten onder ons, omdat deze roman de Russische luiheid verheerlijkt. En velen van ons zouden graag op de bank liggen, zoals Ilja Iljitsj, als er zo'n mogelijkheid was. roman, Ilya Iljitsj Oblomov, is oprecht, zachtaardig, hij heeft geen kostbare morele kwaliteit verloren: geweten. Al op de eerste pagina van dit werk vestigde de auteur de aandacht van de lezer op het belangrijkste kenmerk van zijn held: "De ziel scheen zo openlijk en duidelijk in zijn ogen, in zijn glimlach, bij elke beweging van zijn hoofd en handen."

Het is duidelijk dat Oblomov geen domme, apathische aard heeft, zonder ambities en gevoelens, maar een persoon die ook op zoek is naar iets in zijn leven, ergens over nadenkt. Maar de verachtelijke gewoonte om de bevrediging van zijn verlangens niet uit zijn eigen inspanningen, maar uit anderen te halen, ontwikkelde in hem een apathische onbeweeglijkheid en dompelde hem in een erbarmelijke staat van morele slavernij. Deze slavernij is zo verweven met de heerschappij van Oblomov, dat ze wederzijds in elkaar doordringen en door elkaar worden bepaald, dat het lijkt alsof er niet de minste mogelijkheid bestaat om enige grens tussen hen te trekken.

Oblomov - meester; “Hij heeft Zakhar en nog driehonderd Zakharovs”, zoals de auteur het zegt. Ilja Iljitsj legt het voordeel van zijn positie als volgt uit aan Zakhara: ‘Ben ik aan het haasten, ben ik aan het werk? Ik eet niet genoeg, of wat? mager of zielig van uiterlijk? Mis ik iets? Het lijkt erop dat er iemand is aan wie je het kunt geven en het kunt doen! Ik heb nog nooit een kous over mijn voeten getrokken zolang ik leef, godzijdank! Zal ik me zorgen maken? Waarom zou ik?.. En aan wie vertel ik dit? Volg je mij niet al sinds je kindertijd? Dat weet je allemaal, je zag dat ik met liefde ben opgevoed, dat ik nooit kou of honger heb doorstaan, geen noodzaak kende, niet mijn eigen brood verdiende en over het algemeen geen vuil werk deed.” En Oblomov spreekt de absolute waarheid. De hele geschiedenis van zijn opvoeding dient als bevestiging van zijn woorden. Al op jonge leeftijd ziet hij in zijn huis dat al het huishoudelijke werk wordt gedaan door lakeien en dienstmeisjes, en dat papa en mama alleen maar bevelen geven en schelden als ze slecht presteren. En nu heeft hij het eerste concept al klaar: dat zitten met gevouwen handen eervoller is dan werken... Alle verdere ontwikkelingen gaan in deze richting. Soms dacht hij na over de redenen die hem ertoe aanzetten zo’n leven te leiden, en vroeg zich af: “Waarom ben ik zo?” In het climaxhoofdstuk van de roman 'Oblomov's Dream' beantwoordt de schrijver deze vraag. Hij schetst een beeld van het leven van provinciale landeigenaren en laat zien hoe luie winterslaap geleidelijk een normale menselijke toestand wordt.“Er is niets groots, wilds en sombers.” Oblomov ziet zichzelf als een kleine jongen, die ernaar streeft het onbekende te onderzoeken, meer vragen te stellen en antwoorden te krijgen. Maar alleen de zorg voor voedsel wordt de eerste en belangrijkste zorg van het leven in Oblomovka. En de rest van de tijd wordt in beslag genomen door ‘een soort allesverslindende, onoverwinnelijke slaap’. En daarom keerden al degenen die ‘op zoek waren naar manifestaties van kracht’ in Ilyusha ‘naar binnen, zonken weg en verwelkten’. Maar Oblomov ligt niet alleen op de bank en kijkt naar het plafond. Hij droomt. En zodra zijn dromen botsen met de werkelijkheid, is Ilja Iljitsj verloren, zoals het geval was met zijn landgoed Oblomovka. Zijn dromen zullen nooit uitkomen, omdat hij niet eens een vinger uitsteekt om ze waar te maken. Hij hoopt altijd op een kans... Maar dit probleem geldt niet alleen voor Oblomov, maar voor het hele Russische volk. Als we ons onze volksverhalen, dan zullen we de reden begrijpen voor het mislukken van de dromen van Ilja Iljitsj. In bijna al onze sprookjes bereiken de helden niets met hun werk, soms een snoek, soms

goudvis

alle wensen vervullen. We dromen dus nog steeds over een toverstaf.

Oblomov en Stolz. Oblomov en Stolz zijn de hoofdpersonen van de roman. Goncharov contrasteert Stolz met Oblomov. Dankzij deze vergelijking worden de kenmerken van het ‘oblomovisme’ nog meer aan ons onthuld. Stolz groeide op in een arm gezin, waar alle dagen gewerkt werden. Van kinds af aan was hij gewend om te werken en wist hij stellig dat alles in het leven alleen door hard werken kon worden bereikt. Werken voor Stolz was een deel van zijn leven, een plezier. Hij minachtte zelfs het meest ondergeschikte werk niet. Zijn leven is vol actie. Voor Oblomov was dit een last. Hij was niet gewend om te werken en zag het nut van werken niet in. Sinds zijn kindertijd werd Oblomov omringd door de tedere zorg van zijn ouders en oppas, en Stolz groeide op in een sfeer van voortdurende mentale en fysieke arbeid. Oblomovs geluksideaal is volledige rust en lekker eten., waar het werk gericht was op persoonlijk comfort en carrière. Stolz maakte deel uit van dit systeem. Hij wilde niet alleen ‘Oblomov van de bank halen’, maar hem op zichzelf laten lijken en ook deel gaan uitmaken van dit systeem. Dit is precies waar Oblomov bang voor was, dus alle pogingen van Stolz om hem ‘op te hitsen’ waren niet succesvol. In het leven dat Stolz hem biedt, ziet Oblomov geen veld dat voldoet aan het hoogste doel van de mens. Oblomov herkende alleen het werk van de ziel, de bruikbaarheid was ongebruikelijk voor hem, hij had geen carrière nodig. Hij heeft alles, en hij ligt het liefst op de bank en droomt van de zinloze mechanische activiteit van Stolz. En zelfs nu is hij ‘niet vreemd aan het universele menselijke verdriet, de geneugten van verheven gedachten staan hem ter beschikking’, en hoewel hij de wereld niet afspeurt naar gigantisch werk, droomt hij nog steeds van wereldwijde activiteit, kijkt hij nog steeds met minachting naar de arbeiders en spreekt met enthousiasme:

“Nee, ik zal mijn ziel niet verspillen aan het mierenwerk van mensen...” In Oblomovs conflict met Stolz schijnt er een andere, historische en filosofische betekenis achter sociale en morele problemen. De treurig-grappige Oblomov daagt de moderne beschaving uit met zijn idee van historische vooruitgang. Oblomov is klaar om de ijdele cirkel van de geschiedenis te verlaten. Hij droomt dat mensen zouden kalmeren en kalmeren, het najagen van illusoir comfort zouden opgeven, zouden stoppen met het spelen van technische spelletjes en zouden beginnen te genieten van een eenvoudig, pretentieloos leven.

Oblomov en Olga. De belangrijkste plotsituatie in de roman is de relatie tussen Oblomov en Olga Ilyinskaya. Goncharov volgt hier een pad dat inmiddels traditioneel is geworden in de Russische literatuur: het testen van iemands waarden via zijn intieme gevoelens, zijn passies. Het is Olga’s blik op haar minnaar die helpt Oblomov te zien, zoals de auteur hem wilde laten zien. Ooit schreef Tsjernysjevski hoe, door de morele zwakte van iemand die niet kan reageren op een sterk gevoel van liefde, zijn sociale mislukking aan het licht komt. “Oblomov” verzet zich niet tegen deze conclusie, maar versterkt deze zelfs nog meer. Olga Ilyinskaya wordt gekenmerkt door harmonie van geest, hart, wil en actieve goedheid. Het onvermogen van Oblomov om deze hoge morele levensstandaard te begrijpen en te accepteren, verandert in een onverbiddelijke straf voor hem als individu. De roman verwoordt het plotselinge gevoel van liefde van Ilja Iljitsj zo, gelukkig wederzijds, dat er hoop kan ontstaan: Oblomov zal ten volle herboren worden als persoon. Het innerlijke leven van de held begon te bewegen. Liefde onthulde in hem de eigenschappen van spontaniteit, die vervolgens resulteerden in een sterke emotionele impuls, in hartstocht. Samen met zijn gevoelens voor Olga wekt Oblomov een actieve interesse in het spirituele leven, in de kunst en in de mentale eisen van de tijd. Olga ziet in Oblomov intelligentie, eenvoud, goedgelovigheid, de afwezigheid van al die seculiere conventies die haar ook vreemd zijn. Ze voelt dat er geen cynisme is bij Ilya, maar er is een constant verlangen naar twijfel en sympathie. En het is in Olga, en niet in Stolz, dat je “een vleugje van een nieuw Russisch leven” kunt zien; Je kunt van haar een woord verwachten dat het ‘oblomovisme’ zal verbranden en verdrijven. ... Natuurlijk! hun vorstelijke karakter is hier erg blij mee! Maar zodra het om iets ernstigs gaat, zodra ze beginnen te vermoeden dat dit echt geen speelgoed is, maar een vrouw die respect voor haar rechten van hen kan eisen, wenden ze zich onmiddellijk tot de meest schandelijke vlucht. Olga denkt voortdurend niet alleen aan haar gevoelens, maar ook aan de invloed op Oblomov, aan haar 'missie': 'En ze zal al dit wonder doen, zo timide, stil, naar wie tot nu toe niemand heeft geluisterd, die dat nog niet heeft gedaan begon te leven!”

Na enige tijd ontmoet Oblomov een andere vrouw die van hem houdt met onbaatzuchtige, opofferende liefde, en alles voor hem zorgt - dit is de weduwe Agafya Matveevna. Welke rol speelt zij in het leven van Oblomov? Als we ons haar imago herinneren, kunnen we met vertrouwen zeggen dat zij de levende belichaming is van zijn ideaal. Ze trekt Oblomov aan met haar voortdurende activiteit. Ze heeft een soort Russische schoonheid. Agafya Matveevna schittert, in tegenstelling tot Olga, niet met een speciale geest en weet niet hoe ze 'Casta Diva' zo wonderbaarlijk moet zingen, maar nadat ze eenmaal verliefd is geworden op Oblomov, is ze klaar om hem haar hele leven te geven. Agafya Matveevna is veel eenvoudiger dan Olga, maar alleen bij deze vrouw vindt Oblomov zijn menselijk geluk. In het huis aan de Vyborg-kant neemt Agafya Matveevna alle huishoudelijke taken van Ilya Iljitsj op zich. Voor Ilja Iljitsj was dit de vervulling van zijn droom. Hij begint te leven zoals hij wil: op de bank liggen, eten, drinken, slapen is veel aangenamer en gemakkelijker geworden dan altijd 'draaien' in de dienst, zoals Sudbinsky, dan beschuldigende artikelen schrijven, zoals Penkin. Zijn leven verliep rustig, zonder externe zorgen en zorgen. “Het is alsof een onzichtbare hand hem, als een kostbare plant, in de schaduw van de hitte en onder een beschutting tegen de regen heeft geplant en hem verzorgt en verzorgt.” In wezen kunnen we zeggen dat het huis aan de Vyborg-kant dezelfde Oblomovka is. En Agafya Matveevna is dezelfde Zakhar.. Liefde in het leven van Oblomov was zowel tragisch als mooi. De tragedie ligt in zijn breuk met Olga Ilyinskaya, die hem tot interne ervaringen leidde. En ze is mooi omdat hij eindelijk geluk heeft gevonden bij Agafya Matveevna, maar zijn geluk ligt in vrede en nederigheid. Als resultaat van hun liefde wordt de kleine Andryushka geboren, die Stolz in zijn opvoeding opneemt, en hem waarschijnlijk de 'toekomstige' Stolz zal maken, waarbij hij al zijn kracht richt op mechanische arbeid, waar Oblomov zo bang voor was.

Conclusie.

Ik geloof dat de roman 'Oblomov' niet alleen een luie heer toont, maar een man die is opgegroeid in Russische tradities. Een man die mechanische arbeid en sociale communicatie weigerde en liever op de bank lag om zijn eerlijkheid en spontaniteit te behouden.

Oblomov is niet alleen een vertegenwoordiger van die tijd, maar ook van de onze. Daarin zien we onszelf, de kenmerken van het Russische volk.

Gontsjarov, die erin slaagde ons ‘Oblomovisme’ te begrijpen en te laten zien, kon echter niet anders dan hulde brengen aan de algemene fout: hij besloot het ‘Oblomovisme’ te begraven en er een lovenswaardig begrafeniswoord voor te geven. ‘Vaarwel, oude Oblomovka, je hebt je tijd overleefd,’ zegt hij door de mond van Stolz, en hij vertelt niet de waarheid. Heel Rusland, dat Oblomov heeft gelezen of zal lezen, zal het hier niet mee eens zijn. Nee, Oblomovka is ons directe thuisland, de eigenaren zijn onze opvoeders.

I.S. Toergenjev had gelijk toen hij zei: “Zolang er tenminste één Rus over is, zal Oblomov herinnerd worden.” En Oblomov leeft al meer dan een eeuw in ons. Lijst met gebruikte literatuur:

1. N.G. Bykova, V.Ya. Koppelingen. Literatuur: naslagwerk voor schoolkinderen. M.:

Filologische Vereniging "Slovo", Bedrijf "Klyuch" - "S", TKO, "Ast", Centrum geesteswetenschappen aan de Faculteit Journalistiek van de Staatsuniversiteit van Moskou, vernoemd naar M.V. Lomonosova, 1995. – 576 p. 2. I.O. Rodion, T.M. Pimenova. Alle werken

schoolcurriculum

samenvatting

. – M.: “Rodin en Company”, TKO AST, 1997. – 616 p.

Daarom interesseerde de roman mij. In de hoofdpersoon zag ik een stukje van mezelf. Je moet niet denken dat Oblomov alleen een vertegenwoordiger is van Goncharovs tijd. En nu leven Oblomovieten onder ons, omdat deze roman de Russische luiheid verheerlijkt. En velen van ons zouden graag op de bank liggen, zoals Ilja Iljitsj, als er zo'n mogelijkheid was.

In mijn essay behandel ik de hoofdvraag: “Wat is oblomovisme?” en ik probeer alle kenmerken van Oblomovs karakter te onderscheiden in zijn relaties met Olga Ilyinskaya, Agafya Matveevna en Stolz.

Het verhaal van hoe de goedaardige luiaard Oblomov liegt en slaapt en hoe vriendschap noch liefde hem kunnen ontwaken en opvoeden is een nogal saai verhaal. Maar het weerspiegelde het Russische leven, daarin verschijnt een levend, modern Russisch type voor ons, geslagen met genadeloze nauwkeurigheid en correctheid, het drukte een nieuw woord van onze sociale ontwikkeling uit, duidelijk en krachtig uitgesproken. Dit woord is Oblomovisme; het dient als de sleutel tot het ontrafelen van vele fenomenen van het Russische leven.

Het concept van ‘Oblomovisme’ omvat de hele patriarchale manier van leven in Rusland, niet alleen met zijn negatieve, maar ook met zijn diep poëtische kanten. Het brede en zachte karakter van Ilja Iljitsj werd beïnvloed door de Centraal-Russische natuur met de zachte contouren van glooiende heuvels, met de langzame, ontspannen stroming van laaglandrivieren. Deze aard zorgt er eenvoudigweg voor dat een persoon kan rusten.

De hoofdpersoon van de roman, Ilja Iljitsj Oblomov, is oprecht, zachtaardig en heeft zijn kostbare morele kwaliteit - geweten - niet verloren. Al op de eerste pagina van dit werk vestigde de auteur de aandacht van de lezer belangrijkste kenmerk van zijn held: “De ziel straalde zo open en duidelijk in zijn ogen, in zijn glimlach, in elke beweging van zijn hoofd en handen.”

Oblomov - meester; “Hij heeft Zakhar en nog driehonderd Zakharovs”, zoals de auteur het zegt. Ilya Iljitsj legt het voordeel van zijn positie als volgt uit aan Zakhar: “Haast ik me, werk ik weinig, of wat? Ben ik mager of zielig van uiterlijk. Het lijkt erop dat dat zo is? iemand die het mij geeft! mijn voeten, hoe leef ik, godzijdank! Waarom zou ik me zorgen maken? verdiende niet mijn eigen brood en deed over het algemeen geen vuil werk.”

En Oblomov spreekt de absolute waarheid. De hele geschiedenis van zijn opvoeding dient als bevestiging van zijn woorden. Al op jonge leeftijd ziet hij in zijn huis dat al het huishoudelijke werk wordt gedaan door lakeien en dienstmeisjes, en dat papa en mama alleen maar bevelen geven en schelden als ze slecht presteren. En nu heeft hij het eerste concept al klaar: dat zitten met gevouwen handen eervoller is dan werken... Alle verdere ontwikkelingen gaan in deze richting.

Soms dacht hij na over de redenen die hem ertoe aanzetten zo’n leven te leiden, en vroeg zich af: “Waarom ben ik zo?” In het climaxhoofdstuk van de roman "Oblomov's Dream" beantwoordt de schrijver deze vraag. Hij schetst een beeld van het leven van provinciale landeigenaren en laat zien hoe luie winterslaap geleidelijk de normale toestand van een mens wordt.

In een droom wordt Oblomov vervoerd naar het landgoed Oblomovka van zijn ouders, ‘naar een gezegende hoek van de aarde’, waar ‘geen zee is, geen hoge bergen, rotsen, afgronden, geen dichte bossen – er is niets grandioos, wilds en teneergeslagen." Oblomov ziet zichzelf als een kleine jongen, die ernaar streeft het onbekende te onderzoeken, meer vragen te stellen en antwoorden te krijgen. Maar alleen de zorg voor voedsel wordt de eerste en belangrijkste zorg van het leven in Oblomovka. En de rest van de tijd wordt in beslag genomen door ‘een soort allesverslindende, onoverwinnelijke slaap’. En daarom keerden al degenen die ‘op zoek waren naar manifestaties van kracht’ in Ilyusha ‘naar binnen, zonken weg en verwelkten’.

Maar Oblomov ligt niet alleen op de bank en kijkt naar het plafond. Hij droomt. En zodra zijn dromen botsen met de werkelijkheid, is Ilja Iljitsj verloren, zoals het geval was met zijn landgoed Oblomovka. Zijn dromen zullen nooit uitkomen, omdat hij niet eens een vinger uitsteekt om ze waar te maken. Hij hoopt altijd op het beste...

Maar dit probleem geldt niet alleen voor Oblomov, maar voor het hele Russische volk. Als we ons onze volksverhalen herinneren, zullen we de reden begrijpen voor het mislukken van de dromen van Ilja Iljitsj. In bijna al onze sprookjes bereiken de helden niets met hun werk; een snoek of een goudvis vervult alle verlangens. We dromen dus nog steeds over een toverstaf.

Maar Oblomov is niet luier dan alle andere Oblomov-broers; alleen is hij eerlijker - hij probeert zijn luiheid niet te verdoezelen, zelfs niet met gesprekken in de samenleving en wandelen langs de Nevski Prospekt.

'De wereld, de samenleving! Je stuurt me echt met opzet naar dit licht en de samenleving om me te ontmoedigen daar te zijn!... er is daar niets dieps dat de levenden raakt en je blijft bewonderen hoe symmetrisch de gasten zitten, hoe ze rustig en bedachtzaam zitten - aan de kaarten. Deze zijn allemaal dood. Waarom ben ik schuldiger dan zij, terwijl ik thuis lig en hun hoofd niet besmet met drieën en boeren.

Oblomov en Stolz zijn de hoofdpersonen van de roman. Goncharov contrasteert Stolz met Oblomov. Dankzij deze vergelijking worden de kenmerken van het ‘oblomovisme’ nog meer aan ons onthuld.

Stolz groeide op in een arm gezin, waar alle dagen gewerkt werden. Van kinds af aan was hij gewend om te werken en wist hij stellig dat alles in het leven alleen door hard werken kon worden bereikt. Werken voor Stolz was een deel van zijn leven, een plezier. Hij minachtte zelfs het meest ondergeschikte werk niet. Zijn leven is vol actie. Voor Oblomov was dit een last. Hij was niet gewend om te werken en zag het nut van werken niet in. Sinds zijn kindertijd werd Oblomov omringd door de tedere zorg van zijn ouders en oppas, en Stolz groeide op in een sfeer van voortdurende mentale en fysieke arbeid. Oblomovs geluksideaal is volledige rust en lekker eten.

Goncharov probeerde in Stolz Duits hard werken, voorzichtigheid en stiptheid te combineren met Russische dromerigheid en zachtmoedigheid, met filosofische gedachten over de hoge bestemming van de mens. Maar het lukte niet. Zijn activiteiten worden soms waardeloze ijdelheid. Zijn bruikbaarheid is verre van hoge idealen en is gericht op persoonlijk welzijn en burgerlijk comfort. Bij Stolz prevaleert de geest over het hart. Hij beschuldigt Oblomov van luiheid en probeert hem te 'ophitsen', hem te dwingen te werken. Maar heeft Oblomov dit nodig? Zelfs in zijn jeugd droomde hij ervan “zo lang te dienen als hij kan, omdat Rusland handen en hoofden nodig heeft om onuitputtelijke bronnen te ontwikkelen”... Toen hij al in dienst was getreden, wat hem de vorm leek van een soort familie bezetting, en teleurgesteld diende hij zijn ontslag in. Oblomov besefte dat werk verveling is en geen luiheid, en al zijn idylles over een 'vriendelijke, hechte familie' werden vernietigd door de wrede realiteit. Maar hij was ook overtuigd van de zinloosheid van de dienst, waar iedereen haast heeft om ‘dingen snel gedaan te krijgen’, zonder zich er zelfs maar in te verdiepen, en ‘met woede vastgrijpt aan iets anders, alsof alle macht erin zit. ..." Dit alles vormde één systeem, waarbij het werk gericht was op persoonlijk comfort en carrière. Stolz maakte deel uit van dit systeem. Hij wilde niet alleen ‘Oblomov van de bank halen’, maar hem op zichzelf laten lijken en ook deel gaan uitmaken van dit systeem. Dit is precies waar Oblomov bang voor was, dus alle pogingen van Stolz om hem ‘op te hitsen’ waren niet succesvol. In het leven dat Stolz hem biedt, ziet Oblomov geen veld dat voldoet aan het hoogste doel van de mens. Oblomov herkende alleen het werk van de ziel, de bruikbaarheid was ongebruikelijk voor hem, hij had geen carrière nodig. Hij heeft alles, en hij ligt het liefst op de bank en droomt van de zinloze mechanische activiteit van Stolz. En zelfs nu is hij ‘niet vreemd aan het universele menselijke verdriet, de geneugten van verheven gedachten staan hem ter beschikking’, en hoewel hij de wereld niet afspeurt naar gigantisch werk, droomt hij nog steeds van wereldwijde activiteit, kijkt hij nog steeds met minachting naar de arbeiders. en spreekt met enthousiasme:

‘Nee, ik zal mijn ziel niet verspillen

Bij het mierenwerk van mensen..."

In het conflict tussen Oblomov en Stolz over sociale en morele problemen Er komt ook een andere, historische en filosofische betekenis naar voren. De trieste en grappige Oblomov daagt de moderne beschaving uit met haar idee van historische vooruitgang. Oblomov is klaar om de ijdele cirkel van de geschiedenis te verlaten. Hij droomt dat mensen zouden kalmeren en kalmeren, het najagen van illusoir comfort zouden opgeven, zouden stoppen met het spelen van technische spelletjes en zouden beginnen te genieten van een eenvoudig, pretentieloos leven.

De belangrijkste plotsituatie in de roman is de relatie tussen Oblomov en Olga Ilyinskaya. Goncharov volgt hier een pad dat inmiddels traditioneel is geworden in de Russische literatuur: het testen van iemands waarden via zijn intieme gevoelens, zijn passies. Het is Olga’s blik op haar minnaar die helpt Oblomov te zien, zoals de auteur hem wilde laten zien. Ooit schreef Tsjernysjevski hoe, door de morele zwakte van iemand die niet kan reageren op een sterk gevoel van liefde, zijn sociale mislukking aan het licht komt. "Oblomov" verzet zich niet tegen deze conclusie, maar versterkt deze zelfs nog meer. Olga Ilyinskaya wordt gekenmerkt door harmonie van geest, hart, wil en actieve goedheid. Het onvermogen van Oblomov om deze hoge morele levensstandaard te begrijpen en te accepteren, verandert in een onverbiddelijke straf voor hem als individu. De roman verwoordt het plotselinge gevoel van liefde van Ilja Iljitsj zo, gelukkig wederzijds, dat er hoop kan ontstaan: Oblomov zal ten volle herboren worden als persoon. Het innerlijke leven van de held begon te bewegen. Liefde onthulde in hem de eigenschappen van spontaniteit, die vervolgens resulteerden in een sterke emotionele impuls, in hartstocht. Samen met zijn gevoelens voor Olga wekt Oblomov een actieve interesse in het spirituele leven, in de kunst en in de mentale eisen van de tijd. Olga ziet in Oblomov intelligentie, eenvoud, goedgelovigheid, de afwezigheid van al die seculiere conventies die haar ook vreemd zijn. Ze voelt dat er geen cynisme is bij Ilya, maar er is een constant verlangen naar twijfel en sympathie. En het is in Olga, en niet in Stolz, dat je “een vleugje van een nieuw Russisch leven” kunt zien; Je kunt van haar een woord verwachten dat het ‘oblomovisme’ zal verbranden en verdrijven.

Met betrekking tot vrouwen gedragen alle Oblomovieten zich op dezelfde beschamende manier. Ze weten helemaal niet hoe ze moeten liefhebben en weten niet waar ze op moeten letten in de liefde, net als in het leven in het algemeen. Ze zijn er niet vies van om met een vrouw te flirten, zolang ze haar maar zien als een pop die op veren beweegt; Ze zijn er niet vies van om de ziel van een vrouw tot slaaf te maken... natuurlijk! hun vorstelijke karakter is hier erg blij mee! Maar zodra het om iets ernstigs gaat, zodra ze beginnen te vermoeden dat dit echt geen speelgoed is, maar een vrouw die respect voor haar rechten van hen kan eisen, wenden ze zich onmiddellijk tot de meest schandelijke vlucht.

Oblomov wil absoluut een vrouw bezitten, hij wil haar dwingen allerlei offers te brengen als bewijs van liefde. Zie je, aanvankelijk hoopte hij niet dat Olga met hem zou trouwen, en hij stelde haar verlegen ten huwelijk. En toen ze hem vertelde dat hij dit al lang geleden had moeten doen, schaamde hij zich en was hij niet tevreden met de toestemming van Olga. Hij begon haar te martelen om te zien of ze genoeg van hem hield om zijn minnares te kunnen worden! En hij was geïrriteerd toen ze zei dat ze nooit dit pad zou inslaan; maar toen kalmeerden haar uitleg en de hartstochtelijke scène hem... Maar toch werd hij uiteindelijk zo laf dat zelfs in Olga's ogen

GEMEENTELIJKE BEGROTING ALGEMEEN ONDERWIJS

INSTELLING SECUNDAIRE SCHOOL nr. 29 R. P. CHUNSKY

CHUNSKY DISTRICT VAN DE REGIO IRKUTSK

LITERATUURLES IN DE 10E KLAS

« OBLOMOV – “ONS TYPE VAN INHEEMSE VOLK”

Onder leiding van: docent Russische taal en letterkunde

Emeljanovitsj Olga Anatolyevna

RP CHUNSKY, 2015

Doelen: toon de complexiteit van het wereldbeeld van de auteur, de figuratieve en semantische rijkdom van het hoofdstuk "Oblomov's Dream"; identificeer het verband tussen de problemen van de roman en de belangrijkste kwesties van de Russische realiteit midden 19e eeuw; bijdragen aan de vorming van het idee van studenten van een alomvattend ontwikkelde persoonlijkheid met een geïdentificeerde maatschappelijke positie.

Lestype: probleemles met elementen van een seminarieles.

Voortgang van de les.

En wat kan mij het schelen van menselijke vreugden en tegenslagen...

M.Yu. Lermontov

Org. moment.

Werken aan de woorden van het motto.

Leraar: Waar komen deze regels vandaan? Van wie was het idee?

Kinderen: Pechorin "Held van onze tijd".

Leraar: Waarom hebben we deze woorden als motto gekozen? Waar zullen we het vandaag over hebben?

Leraar: Is het mogelijk om de hoofdpersoon van de roman ondubbelzinnig te beoordelen? Waarom is het beeld van de hoofdpersoon van de roman interessant voor ons? Kan hij een held van zijn tijd worden genoemd?

Het leven en het lot van I. I. Oblomov doet ons nadenken de meest complexe vraagstukken Leef ‘zoals ik nodig heb’ of ‘zoals ik wil’? Hoe moet het leven zo worden gestructureerd dat iemand er niet in sterft, zich er niet voor verbergt, niet terugdeinst voor de aanraking ervan? Wat is de sleutel tot een volwaardig, actief bestaan? Of is het leven en de ondergang van Oblomov een acceptabele, mogelijke, legale optie? Op deze vragen geeft de roman geen direct antwoord. Maar een gedetailleerd en ontspannen verhaal over het menselijk leven wekt het bewustzijn en verstoort gevoelens.

Gesprek over vragen

Docent: Ilja Iljitsj Oblomov. Wie is hij? Het is onwaarschijnlijk dat een Russische roman op zo'n controversiële manier is geïnterpreteerd als deze. Laten we kijken naar hoofdstuk I van het eerste deel van de roman: de unieke uiteenzetting ervan. Hoe wordt het uiterlijk van Oblomov en de situatie om hem heen weergegeven?

Kinderen (gebruik de teksten van de werken):Hij was een man van ongeveer tweeëndertig of drie jaar oud, van gemiddelde lengte, met een aangenaam uiterlijk, met donkergrijze ogen, maar zonder enig duidelijk idee, enige concentratie in zijn gelaatstrekken. De gedachte liep als een vrije vogel over het gezicht, fladderde in de ogen, zat op halfopen lippen, verstopte zich in de plooien van het voorhoofd en verdween toen volledig, en toen gloeide een gelijkmatig licht van onzorgvuldigheid door het hele gezicht. Vanaf het gezicht ging de zorgeloosheid over in de houdingen van het hele lichaam, zelfs in de plooien van de kamerjas.

Soms werd zijn blik donkerder met een uitdrukking van vermoeidheid of verveling; maar noch vermoeidheid noch verveling konden voor een moment de zachtheid uit het gezicht verdrijven die de dominante en fundamentele uitdrukking was, niet alleen van het gezicht, maar van de hele ziel; en de ziel straalde zo open en duidelijk in de ogen, in de glimlach, bij elke beweging van hoofd en hand. En oppervlakkig oplettend, koude kerel, terloops naar Oblomov kijkend, zei hij: "Hij moet een goede man zijn, eenvoud!" Een diepere en mooiere man, die lange tijd in zijn gezicht had gekeken, zou in aangename gedachten en met een glimlach zijn weggelopen.

De huidskleur van Ilja Iljitsj was noch blozend, noch donker, noch beslist bleek, maar onverschillig of leek dat wel, misschien omdat Oblomov op de een of andere manier slap was boven zijn leeftijd: misschien door gebrek aan lichaamsbeweging of lucht, of misschien dat en iets anders. Over het algemeen is zijn lichaam dat ook, te oordelen naar de matte afwerking wit licht nek, kleine dikke armen, zachte schouders, het leek te verwend voor een man.

Zijn bewegingen werden, zelfs als hij gealarmeerd was, ook beperkt door zachtheid en luiheid, niet zonder een soort gratie. Als er vanuit je ziel een wolk van zorg over je gezicht kwam, werd je blik troebel, verschenen er rimpels op je voorhoofd en begon een spel van twijfel, verdriet en angst; Maar zelden stolde deze angst in de vorm van een definitief idee, en nog zeldzamer werd het een bedoeling. Alle angst verdween met een zucht en stierf weg in apathie of sluimering.

Hoe goed paste Oblomovs huispak bij zijn rustige gelaatstrekken en verwende lichaam! Hij droeg een gewaad van Perzische stof, een echt oosters gewaad, zonder de geringste zweem van Europa, zonder kwastjes, zonder fluweel, zonder taille, heel ruim, zodat Oblomov zich er twee keer in kon wikkelen. De mouwen werden, op constante Aziatische wijze, steeds wijder van de vingers tot aan de schouder. Hoewel deze mantel zijn waarde heeft verloren originele frisheid en verving op sommige plaatsen de primitieve, natuurlijke glans door een andere, verwierf er een, maar behield nog steeds de helderheid van oosterse verf en de sterkte van de stof.

De mantel had in de ogen van Oblomov een duisternis van onschatbare waarde: hij is zacht, flexibel; het lichaam voelt het niet zelf; hij onderwerpt zich, als een gehoorzame slaaf, aan de geringste beweging van het lichaam.

Oblomov liep altijd zonder das en zonder vest door het huis, omdat hij van ruimte en vrijheid hield. Zijn schoenen waren lang, zacht en breed; toen hij, zonder te kijken, zijn voeten van het bed op de grond liet zakken, viel hij er zeker onmiddellijk in.

Voor Ilya Iljitsj was het liggen niet een noodzaak, zoals dat van een zieke of iemand die wil slapen, noch een ongeluk, zoals dat van iemand die moe is, noch een plezier, zoals dat van een lui persoon: het was zijn normale toestand. Als hij thuis was - en hij was bijna altijd thuis - bleef hij liggen, en altijd in dezelfde kamer waar we hem aantroffen, die dienst deed als slaapkamer, studeerkamer en ontvangstruimte. Hij had nog drie kamers, maar daar keek hij zelden naar binnen, misschien 's ochtends, en dan niet elke dag, als een man zijn kantoor schoonmaakte, wat niet elke dag gebeurde. In die kamers waren de meubels bedekt met hoezen, de gordijnen waren dichtgetrokken.

De kamer waar Ilja Iljitsj lag leek op het eerste gezicht prachtig versierd. Er was een mahoniehouten bureau, twee banken bekleed met zijde, prachtige schermen met geborduurde vogels en vruchten die ongekend van aard waren. Er waren zijden gordijnen, tapijten, verschillende schilderijen, brons, porselein en veel mooie kleine dingen.

Maar het ervaren oog van iemand met pure smaak zou, met één snelle blik op alles wat hier was, slechts een verlangen lezen om op de een of andere manier het decorum van onvermijdelijk fatsoen in acht te nemen, gewoon om er vanaf te komen. Oblomov maakte zich hier natuurlijk alleen druk over toen hij zijn kantoor aan het schoonmaken was. De verfijnde smaak zou niet tevreden zijn met deze zware, lelijke mahoniehouten stoelen en gammele boekenkasten. Van één bank zakte de rugleuning naar beneden, het verlijmde hout liet hier en daar los. De schilderijen, vazen en kleine voorwerpen droegen precies hetzelfde karakter.

De eigenaar zelf keek echter zo koel en afwezig naar de inrichting van zijn kantoor, alsof hij met zijn ogen vroeg: "Wie heeft dit allemaal hier gebracht en geïnstalleerd?" Vanwege zo'n koude kijk op Oblomov op zijn eigendom, en misschien ook door een nog koudere kijk op hetzelfde onderwerp door zijn dienaar Zakhar, werd je door de verwaarlozing en nalatigheid van het kantoor, als je het nader bekeek, getroffen door de verwaarlozing en nalatigheid die daarin de overhand had.

Op de muren, vlakbij de schilderijen, werden spinnenwebben, verzadigd met stof, gevormd in de vorm van slingers; spiegels zouden, in plaats van objecten te reflecteren, eerder kunnen dienen als tabletten waarop je ter herinnering enkele aantekeningen in het stof kunt opschrijven. De tapijten waren bevlekt. Er lag een vergeten handdoek op de bank; Op zeldzame ochtenden stond er geen bord met een zoutvaatje en een afgeknaagd bot op tafel dat niet was opgeruimd van het diner van gisteren, en er lagen geen broodkruimels rond.

Zonder dit bord en de vers gerookte pijp die tegen het bed leunde, of de eigenaar zelf erop lag, zou je denken dat hier niemand woonde - alles was zo stoffig, vervaagd en over het algemeen verstoken van levende sporen van menselijke aanwezigheid. Op de planken lagen echter twee of drie open boeken, een krant en een inktpot met veren op het bureau; maar de pagina's waarop de boeken werden uitgevouwen waren bedekt met stof en werden geel; het is duidelijk dat ze lang geleden in de steek zijn gelaten; De uitgave van de krant was van vorig jaar, en als je er vanuit de inktpot een pen in doopte, kwam er alleen maar een bange vlieg uit die zoemde.

Leraar: Welke details van het portret, de setting en het gedrag van de held tonen de ironie van de schrijver?

Kinderen: Oblomovs huispak – een ruim Aziatisch gewaad dat past bij zijn verwende lichaam – staat symbool voor zijn levensstijl. Ook andere dingen in het huis ‘schreeuwen’, in de stijl van Gogol, dat ze bij de eigenaar horen. Verschillende komische afleveringen tonen Oblomovs ‘liggende’. Het laat zien hoe de meester op de bank ligt, hoe hij probeert op te staan, hoe zijn voet zijn schoen mist; We zijn traag op zoek naar een brief die uit het dorp komt, maar al een paar dagen in de plooien van de deken ligt. De bank, schoenen en gewaad zijn ook symbolen van het leven van Oblomov.

Docent: Hoe onthult de decoratie van de kamer de held?

Kinderen: “Festoenen van spinnenwebben” die zich aan de muren bij de schilderijen vastklampen; spiegels die geen objecten reflecteren, maar kunnen dienen als “Tabletten om erop te schrijven”; vlekken op de tapijten, een vergeten handdoek op de bank - dit alles spreekt van de verwaarlozing en onverschilligheid van de held voor zijn leven. Maar tegelijkertijd leek de kamer waar Oblomov lag op het eerste gezicht ‘prachtig versierd’. De reden voor deze dualiteit is blijkbaar dat de eigenaar smaak, middelen en een interne behoefte heeft om zichzelf te omringen met dure en mooie dingen, maar er is geen wens om de netheid en schoonheid van het kantoor te behouden.

Leraar: Boeken kunnen veel vertellen over een persoon, zijn mentale interesses en activiteiten. Wat leest Oblomov?

Kinderen: “er lagen twee of drie open boeken, een krant en een inktpot met veren op het bureau; maar de pagina's waarop de boeken werden uitgevouwen waren bedekt met stof en werden geel; het is duidelijk dat ze lang geleden in de steek zijn gelaten; De uitgave van de krant was van vorig jaar, en als je er een pen uit de inktpot in doopte, zou een bange vlieg alleen maar met een zoemgeluid ontsnappen.

Een dergelijke houding ten opzichte van alles kan duiden op depressie, vermoeidheid door het leven of een soort drama dat de eigenaar van al deze dingen ervaart. Maar als we het eerste hoofdstuk lezen, komen we erachter. Dat Oblomov gewoon gewend is aan een dergelijke inrichting van zijn kamer, soms merkt hij de verwaarlozing en het vuil op en spreekt dan Zakhara ter verantwoording. Het vervelende gekibbel met Zakhar om hem iets te laten doen benadrukt alleen maar de totale passiviteit van de meester, die in de greep is van traagheid.

Leraar: Ging de gedachte niet door je hoofd dat we ergens al een soortgelijke alledaagse situatie hebben gezien, en dat het beeld zelf aan iemand doet denken?

Verschijning: "zijn gelaatstrekken waren niet zonder plezier, maar deze aangenaamheid leek te veel suiker in zich te hebben";

Onderwijs: beschouwt zichzelf als welgemanierd, goed opgeleid en nobel. Maar op mijn kantoor ligt al twee jaar op rij een boek met een bladwijzer op pagina 14.

Hij geeft in alles blijk van een ‘mooie ziel’, levendige manieren en een vriendelijk getjilp in gesprekken. Omdat hij verslaafd is geraakt aan welk onderwerp dan ook, zweven zijn gedachten de verte in, in abstracte gedachten.

Karakter: een dromer, en zijn dromen staan volledig los van de werkelijkheid. “Wat zou het mooi zijn als er ineens vanuit het huis een ondergrondse doorgang wordt gebouwd of er een stenen brug over de vijver wordt gebouwd.”

Het huishouden van de landeigenaar wordt afgehandeld door een dronkaardbediende.

Conclusie:

Deze landeigenaar heeft geen levende verlangens, die levenskracht die een persoon beweegt, hem dwingt sommige dingen te doen. In die zin is hij een dode ziel, “noch dit, noch dat.”

Hij droomt van een buurman met wie hij zou kunnen praten ‘over beleefdheid, over een goede behandeling, het volgen van een of andere vorm van wetenschap’, ‘hoe goed het werkelijk zou zijn als we zo samen zouden leven, onder hetzelfde dak, of in de schaduw van een of andere iep om te filosoferen."

denk erover na echte leven, en sterker nog, deze held is niet in staat om beslissingen te nemen.

Het werd slecht beheerd, het bedrijf ‘ging op de een of andere manier vanzelf’. Hij laat de boeren drinken in plaats van te werken, zijn rentmeester kent zijn vak niet en weet net als de landeigenaar niet hoe en wil hij de boerderij niet besturen.

Een saaie gesprekspartner, "je zult geen levendige of zelfs arrogante woorden van hem krijgen", dat je na een gesprek met hem "dodelijke verveling zult voelen."

Het stempel van grijsheid, schaarste en onzekerheid van kleur drukt op alles.

Leraar: Wat zijn de overeenkomsten tussen de afbeelding van Manilov in “ Dode zielen‘En Oblomov? Wat is het verschil?

Kinderen: “Oblomov in de vertolking van Goncharov is niet denkbeeldig (zoals Manilov), maar een heel aangenaam en oprecht vriendelijk, zachtaardig, openhartig en hartelijk persoon. En hij roept totaal andere (dan Manilov) gevoelens op bij de mensen om hem heen.” N.I.Prutskov

Docent: Samen met Oblomov in ch. Ik Zakhar verschijnt. Kan Zakhara een soort ‘dubbelganger’ van Oblomov worden genoemd en waarom?

Kinderen: “... een oudere man, in een grijze geklede jas, met een gat onder zijn arm, waar een stuk overhemd uit stak, in een grijs vest... met een schedel zo kaal als een knie en met een enorm brede en dikke grijsblonde bakkebaarden...” Hierin portret kenmerken men kan de ironie voelen van de auteur, die de redenen voor zo'n extravagante verschijning verder uitlegt: Zakhar's kleding deed hem denken aan een livrei - een uniform dat nodig was om zijn meesters te vergezellen 'naar de kerk of op bezoek' en diende als 'de enige vertegenwoordiger van de waardigheid van het Oblomov-huis.”

Zakhar is hartstochtelijk toegewijd aan zijn meester en heeft zelden een dag waarop hij niet ergens over liegt. Hij houdt ook van drinken en streeft er altijd naar om de munt van tien kopeken van de meester te ‘tellen’. Weemoed maakt zich van hem meester als de meester of zijn gasten alles eten wat op tafel wordt geserveerd. Zakhar houdt ook van roddelen en het bedenken van ongelooflijke dingen over de meester. “Zakhar zou gestorven zijn in de plaats van de meester, gezien dit zijn onvermijdelijke en natuurlijke plicht was... Maar als het bijvoorbeeld nodig was geweest om de hele nacht naast het bed van de meester te zitten, zonder zijn ogen te sluiten, en de gezondheid van de meester zelfs zijn leven zou ervan afhangen, Zakhar zou zeker in slaap vallen."

Zakharka's enige plicht was om in de gang te zitten wachten op de bevelen van de meester. Maar er kwamen zelden bevelen, en de ‘jonge, behendige, vraatzuchtige en sluwe man’ dommelde zijn hele jeugd in dezelfde gang in.

'Jij bent meer Oblomov dan ik,' gooit Ilja Iljitsj naar zijn dienaar.

Leraar: Wat zijn hun overeenkomsten?

Kinderen: Oblomov en Zakhar zitten even hopeloos vast in luiheid, gebrek aan spiritualiteit en apathie.

Leraar: Waarom?

Kinderen: Zowel Zakhar als Oblomov houden, elk op hun eigen manier, het beeld van Oblomovka in hun ziel, die hen heeft grootgebracht, die hun leven, karakter en relaties heeft gevormd. “Zakhar hield van Oblomovka zoals een kat van zijn zolder houdt...” Hij kon het “vorige, brede en vredige leven in de wildernis van het dorp” niet vergeten; hij nam van daaruit zijn eigen persoonlijke “Oblomovisme” over, nauw verweven met het leven van zijn meester.

Docent: En nu rijst de vraag: waarom neemt de auteur ons midden in het verhaal mee naar een ‘paradijs’? (Hoofdstuk “Oblomovs droom”)

Analyse " Oblomovs droom." Om dit te doen, wordt de klas in 5 groepen verdeeld. Elke groep krijgt zijn eigen taak en zijn eigen vragen.

Onthul de rol van landschap bij het begrijpen ideologische inhoud"Oblomovs droom"
Rol definiëren symbolische beelden in de beschrijving van de manier van leven van Oblomovieten (2 groepen).
Praat over het spirituele leven van de Oblomovieten.
Let op de kenmerken van het beeld van ruimte en tijd in "Dream"

1. Onthul de rol van het landschap bij het begrijpen van de ideologische inhoud van ‘Oblomov’s Dream’

Hoe beschrijft de auteur de aard van Oblomovka? Geef offertes op.
Met behulp waarvan artistieke middelen Brengt de schrijver de staat van de natuur over?
Hoe onthullen beschrijvingen van de natuur de gemoedstoestand van Oblomovs volk, hun karakters en manier van leven?

2. Bepaal de rol van symbolische afbeeldingen bij het beschrijven van de manier van leven van Oblomovieten

Zoek een beschrijving van de slaap van de Oblomovieten. Geef offertes op.

Met welke artistieke middelen poëet de schrijver deze fysiologische toestand van een persoon?
Bewijs dat het droombeeld dat heeft symbolische betekenis.

3. Bepaal de rol van symbolische afbeeldingen bij het beschrijven van de manier van leven van Oblomovieten.

Zoek een beschrijving van de taart en het ‘ritueel’ van het maken en eten ervan.
Met welke artistieke middelen poëet de schrijver deze fysiologische toestand van een persoon?
Bewijs dat de afbeelding van de taart een symbolische betekenis heeft

4. Praat over het spirituele leven van de Oblomovieten.

Zoek en lees citaten die de houding van Oblomovieten onthullen ten opzichte van onderwijs, boeken enerzijds, en ten opzichte van tekens en bijgeloof anderzijds.
Welke betekenis wordt onthuld wanneer het beeld van Oblomov dichter bij de folklorebeelden van Emelya en Ilya Muromets wordt gebracht?

5. Let op de kenmerken van het beeld van ruimte en tijd in "Dream"

Bespreek een schematische weergave van de ruimtelijke grenzen van Oblomovka. Kies het meest succesvolle schema en motiveer uw keuze. Gebaseerd op ruimtelijk afbeeldingen van "Droom".
Leg de symbolische betekenis uit van de afbeeldingen van de letter en het ravijn.
Vind een beschrijving van het verstrijken van de tijd in Oblomovka. Noteer de kenmerken ervan en teken het schematisch.

Conclusie: Oblomovka - "gezegende hoek" - utopie.

Dit 'prachtige land' is gescheiden van de omringende wereld: hier komt zelden een gast en het nieuws bereikt zelden. Maar in Oblomovka is dit niet nodig, daar “leefden mensen, denkend dat het niet anders mocht en kon zijn, ervan overtuigd dat alle anderen precies hetzelfde leefden en dat anders leven een zonde was.” ‘De Heer strafte die kant niet met Egyptische of eenvoudige plagen’, en de Oblomovieten zelf waren het meest bang voor hartstochten, ‘groots, wild en somber.’

Oblomovka wordt gekenmerkt door Russische kenmerken. Daar zien we geen “avonden in Zwitserse of Schotse stijl”; mannen zijn bezig met de gebruikelijke klusjes: werken voor de meester, belasting betalen. Asociale uitingen worden tot niets gereduceerd: diefstal wordt als de ergste misdaad beschouwd en weinig mensen hebben ooit een dronken man gezien.

Oblomovka is omgeven door een onzichtbare muur; achter deze muur dringt niets nieuws door. Deze plaats is vergelijkbaar met de stad Kalinov van Ostrovsky: mensen weten niets van de wereld om hen heen, ze geloven sprookjes over tweekoppige mensen en proberen er niet aan te twijfelen, ze accepteren alles als de waarheid.

Het natuurlijke landschap van Oblomovka "was ongeveer vijftien mijl in de omtrek een aaneenschakeling van pittoreske schetsen, vrolijke, glimlachende landschappen." Alleen het ravijn, overschaduwd door sprookjes erover, verstoorde dit beeld. Het ravijn was het belangrijkste 'mythische' object, ze maakten de kleine Ilyusha bang. Maar alles in Oblomovka was echter ondergeschikt aan de mythe , sprookjes en tradities. De boeren noemden de pier aan de Wolga "Colchis" en "Pillars van Hercules", de familie Oblomov was volledig opgegroeid met verschillende soorten sprookjes over de mooie tovenares Militrina Kiribityevna.

Buiten het dorp beginnen wonderen: heldere wonderen van de verbeelding van de mensen en duistere wonderen van verdovend bijgeloof. Het ene verandert onmerkbaar in het andere - zodat het moeilijk is om de grens te trekken tussen goed en slecht. Hier staat de hut van Onesimus, en je kunt er alleen in komen als je ‘haar vraagt om met haar rug naar het bos en haar voorkant te gaan staan’. Dit goed sprookje, maar precies daar, achter de dichtstbijzijnde greppel, begint het eng verhaal. Kleine Oblomov wil gewoon naar het berkenbos gaan “niet eromheen, maar rechtstreeks, door de greppel, als hij bang wordt: daar, zeggen ze, is er een goblin, en rovers, en enge dieren" Langs deze groef loopt de grens tussen licht en schaduw: dichter bij het huis van de kleine Oblomov vindt een vreugdevol wonder plaats, verder weg een sprookjesachtige horror.

De inwoners van Oblomovka nemen de wereld waar zonder te tellen en te meten. Voor hen is er alleen hun eigen huis, en dan springt de verbeeldingskracht van een Oblomoviet onmiddellijk naar een ongekende afstand - degene die 'ver weg' is. Daar, ‘in een of andere koninkrijksstaat’, droomt dezelfde Oblomovka, maar alleen getransformeerd. De echte Oblomovka is slechts de eerste benadering van Oblomovs sprookje; Op lange avonden vertelt de oppas de kleine Ilyusha ‘over een onbekend land’, waar nacht noch kou heerst, waar wonderen gebeuren, waar rivieren van honing en melk stromen, waar niemand het hele jaar door iets doet, en het enige wat ze doen is loop de hele dag met allemaal goede kerels, zoals Ilja Iljitsj, en schoonheden, wat je ook in een sprookje kunt zeggen of met een pen kunt beschrijven.

Het hele leven van Oblomovka was ondergeschikt aan tradities: de doop- en begrafenisrituelen werden strikt uitgevoerd, elke Oblomoviet volgde de formule 'geboorte - huwelijk - dood', en zelfs in de natuur 'volgens de instructies van de kalender' veranderden de seizoenen. . Alles werd gemeten: en dagelijks leven, en op bepaalde tijdstippen deden zich regen- en onweersbuien voor. Als er iets gebeurde dat buiten de gevestigde orde viel, veroorzaakte dit incident verontwaardiging in het hele district. Alles wat traditioneel en fantastisch was in Oblomovka was niet langer gewoon, maar werd heilig.

Volgens dit leefde ook het huis van de Oblomovs. De dagelijkse routine van onze overgrootvaders werd behouden en nauwkeurig gevolgd. Van 's morgens ontwaken tot lunch, van lunch tot overdag slapen, van slapen tot' s avonds - dit is hoe elk van de Oblomovs leefde. Maar de kleine Ilya Oblomov leek buiten deze routine te vallen. Hij had moeite met het onthouden van de woorden ochtend gebed, was speels en nieuwsgierig, in tegenstelling tot de mensen om hem heen, en daarom rende hij weg op het uur dat iedereen sliep om de omgeving te verkennen. Maar de zorgzame moeder, de strenge oppas en iedereen in huis gaven het kind geen vrijheid, maar zorgden er alleen voor dat hij gevoed en gezond werd. Dus het bleek dat Ilya Oblomov, afgezien van genegenheid, zorg voor eten en sprookjes, niets wist. Dit bracht hem een onmetelijke liefde voor zijn moeder met zich mee en vormde een levensideaal. Oblomov wilde voor zijn eigen plezier leven, zijn bestaan vullen met dromen en reflecties.

Docent: Wat in de wereld van Oblomovka, in de levens van zijn inwoners, veroorzaakt goed gevoel schrijver? Kinderen:Rust, vrede, stilte, boerenarbeid, niet gedwongen, maar voor jezelf is de natuur allemaal liefde, allemaal poëzie: “De lucht daar lijkt daarentegen dichter bij de aarde te komen, maar niet om meer pijlen te gooien krachtig, maar misschien alleen, om haar steviger te omhelzen, met liefde. In harmonie met liefdevolle moeder natuur - het beeld van “mama”. Net zoals de ‘moeder van de vochtige aarde’ zorgt voor degenen die zij onderdak bood, zo zorgt de ‘mama’ voor haar zoon: ‘De moeder overlaadde hem met hartstochtelijke kussen en keek hem vervolgens aan met hebzuchtige, zorgzame ogen...’ De zoon reageert met warme wederkerigheid op haar - en hij is een volwassen Oblomov, die slaapt en een droom heeft, en die kleine Oblomov, die van hem droomt: “Oblomov, die hij lang geleden heeft gezien overleden moeder, en in zijn slaap beefde hij van vreugde, van hete liefde voor haar: hij, slaperig, zweefde langzaam onder zijn wimpers vandaan en werd bewegingloos. Alles hier roept de gedachte op aan dat inheemse, nationaal Russische ding dat verbonden is met Moeder Aarde, met zijn wortels en bronnen van het nationale bestaan.

Leraar: Wat kan Oblomovs manier van leven niet accepteren?

Kinderen: Maar tegelijkertijd schuilt er in Oblomovs verhaal een huiveringwekkende angst, een angst voor alles wat nieuw en onbekend is. Er is ook saaie immobiliteit en alles wat overeenkomt met het Russische ‘misschien’. Oblomovka lijkt op een betoverd koninkrijk, waar alles in slaap is gevallen, een vicieuze cirkel, waar het hele ritme van het leven het natuurlijke ritme herhaalt, zoals de wisseling van seizoenen. Het intense, zoekende leven van de mensheid gaat haar niet aan. Eten en slapen - alleen dit is waartoe het leven beperkt is. De mens is daar in de greep van eeuwenoude verveling en luiheid.

Leraar: Hoe zijn onze ideeën over de held uitgebreid na de ontmoeting met 'Oblomov's Dream'?

Kinderen: We leren hoe Oblomov is grootgebracht: in de liefde, maar ook in de voortdurende beperking van zijn eigen wil.

In ‘Oblomov’s Dream’ zijn er ook belangrijke vergelijkingen tussen Oblomov en de helden van Russische sprookjes en heldendichten. Ilya Oblomov en Ilya Muromets, die, net als de held van de roman, 33 jaar in de gevangenis zaten, maar toen de voorbijgangers kwamen, gaven Muromets een slok levend water en hij ging op pad om prestaties te leveren. Er is iets soortgelijks in het lot van Oblomov

Resultaat: Zo geeft de droom van Oblomov ons een verklaring van hoe Ilya Oblomov veranderde van een vrolijke, speelse jongen in een man die niets of niemand wil weten behalve zijn kantoor en lakei Zakharka.

De serene manier van leven van Oblomov had een nadelig effect op Zakhar, maar ook op zijn meester. Zakhar is hetzelfde product van de lijfeigenschap als Oblomov. Dit type bediende wordt heel natuurlijk in de roman afgebeeld. Hij zet niet alleen zijn meester op het verkeerde been, maar laat ook zien dat ‘Oblomovisme’ een massaverschijnsel is. Zowel de meester als de dienaar zijn ondanks hun verschillen onderworpen aan dezelfde ondeugden sociale status, herhalen ze, vullen elkaar aan. Het leven, opgebouwd volgens het model van Oblomovka, beroofde hen van spirituele ontwikkeling, veroorzaakte de verwoesting van hun zielen en maakte hen sterk van elkaar afhankelijk: net zoals Oblomov ‘niet kon opstaan, noch naar bed kon gaan, noch gekamd en aangetrokken kon worden’. schoenen, noch dineren zonder de hulp van Zakhar, dus Zakhar kon zich naast Ilja Iljitsj geen ander bestaan voorstellen, hoe hij hem moest kleden, voeden, onbeleefd tegen hem moest zijn, sluw moest zijn, liegen en tegelijkertijd innerlijk eerbied voor hem moest hebben .” Indicatief in dit opzicht is het lot van Zakhar na de dood van zijn meester. Zakhar was niet gewend om te werken en kon geen enkele baan behouden en hij kon geen meester als Oblomov vinden. Het leven van Oblomov is tragisch, maar het leven van zijn dienaar is ook tragisch.

Leraar: Hoe kwamen dromen en werkelijkheid met elkaar in botsing in Oblomovs leven in Sint-Petersburg?

Kinderen: Oblomov, een edelman van geboorte, een collegiaal secretaris van rang, woont al twaalf jaar in Sint-Petersburg... Na de dood van zijn vader en moeder werd hij de enige eigenaar van driehonderdvijftig zielen... Toen hij was nog jong, en als niet kan worden gezegd dat hij leefde, dan leefde hij tenminste nog meer dan nu; Hij zat ook vol met verschillende ambities, hij bleef ergens op hopen en verwachtte veel van het lot en van zichzelf; alles bereidde zich voor op het veld, op de rol - in de eerste plaats natuurlijk in de dienst, wat het doel was van zijn bezoek aan Sint-Petersburg... Eindelijk, in de verre toekomst... flitste en glimlachte het gezinsgeluk in zijn verbeelding... Maar de dagen gingen voorbij, dagen, jaren volgden jaren... dertig jaar verstreken, en hij zette geen enkele stap op welk gebied dan ook en stond nog steeds... op dezelfde plek waar hij tien jaar was geleden. Maar hij bereidde zich nog steeds voor op het leven. Het leven was in zijn ogen in twee helften verdeeld; de ene bestond uit werk en verveling - dit waren synoniemen voor hem; de andere - van vrede en vredig plezier.... Opgegroeid in de diepten van de provincie... was hij zo doordrenkt van familieprincipes dat zijn toekomstige dienst hem leek in de vorm van een soort gezinsactiviteit, zoals bijvoorbeeld bijvoorbeeld lui schrijven in een parochieboekje en kosten maken, zoals zijn vader deed. Hij geloofde dat... het bezoeken van een openbare plaats geenszins een verplichte gewoonte is waaraan men zich moet houden

Elke dag... Maar wat was hij van streek toen hij zag dat er minstens een aardbeving nodig zou zijn om te voorkomen dat een gezonde ambtenaar naar zijn werk zou komen... Dit alles bracht hem grote angst en verveling teweeg. “Wanneer te leven?” - herhaalde hij. Ilya Iljitsj leed aan angst en melancholie in de dienst, zelfs onder een vriendelijke, neerbuigende baas. God weet wat er met hem zou zijn gebeurd als hij in de handen was gevallen van iemand die streng en veeleisend was! Oblomov heeft op de een of andere manier twee jaar gediend”, en toen vond er een incident plaats waardoor hij gedwongen werd zijn dienst op te zeggen. Op een dag stuurde hij het benodigde papier naar Arkhangelsk in plaats van naar Astrachan, was bang dat hij zou moeten antwoorden, "ging naar huis en stuurde een medisch certificaat" over zijn ziekte, en nam toen ontslag. “Dus het eindigde - en werd vervolgens niet hervat - van hem activiteit van de overheid. Zijn rol in de samenleving kwam hem beter uit. In de eerste jaren van zijn verblijf in Sint-Petersburg... waren zijn kalme gelaatstrekken vaker geanimeerd, zijn ogen straalden lange tijd met het vuur van het leven, stralen van licht, hoop en kracht stroomden eruit.' Maar hij was bang voor de liefde en schuwde vrouwen. ‘Zijn ziel was nog puur en maagd; misschien wachtte ze op haar liefde... en toen, door de jaren heen, zo lijkt het, stopte ze met wachten en werd ze wanhopig. Ilja Iljitsj nam nog koeler afscheid van de menigte vrienden. Bijna niets trok hem van huis aan, en elk jaar vestigde hij zich steeds steviger in zijn appartement. In het begin werd het moeilijk voor hem om de hele dag gekleed te blijven, daarna was hij te lui om uit eten te gaan... Al snel werd hij de avonden beu: hij moest een slipjas aantrekken en zich elke dag scheren.”

Leraar: Welke rol spelen zijn ontmoetingen en dialogen met bezoekende gasten bij het begrijpen van Oblomov en het leven om hem heen?

Kinderen: Elke bezoeker van Oblomov vertegenwoordigt een soort sociale functie. Volkov is het type amoureuze vrijer dat rond bals en theaters fladdert; Soedbinski is een ambtenaar in hart en nieren, Penkin is een voorbeeld van een gewetenloze journalist, Alekseev is een man zonder eigen meningen en wil, Tarantyev is een norse afperser en een onbeschofte man. Oblomovs verklaring over zijn gasten is een consistente kritiek op een onvolledig, beperkt gericht, functioneel bestaan.

Leraar: Hoe is hij superieur aan zijn gasten?

Kinderen: Bezoekers die vaak naar Oblomov komen, nodigen hem uit, maar ze kunnen zijn slaperigheid en apathie niet verdrijven, hem wakker maken voor een nieuwe, actief leven. Deze helden zijn alleen op het eerste gezicht actief, elk van hen is bezig met een specifieke taak, maar in wezen is hun leven zinloos en leeg. Vergeleken met hen lijkt Oblomov op een wijze die niet wil deelnemen aan zinloze ijdelheid. En hierin schuilt een verborgen vergelijking van Oblomov met Diogenes, die met een lantaarn door de straten liep en naar de mens zocht.

Hijzelf is tot geen enkele activiteit in staat... maar hieruit volgt nog steeds niet dat andere mensen, onder andere omstandigheden, Oblomov er niet toe konden bewegen goede daden te denken en te doen. Ilja Iljitsj, van nature een kind en afhankelijk van de omstandigheden van zijn ontwikkeling, liet in veel opzichten de zuiverheid en eenvoud van een kind achter, kostbare kwaliteiten van een volwassene, kwaliteiten die op zichzelf, te midden van de grootste praktische verwarring, vaak opent voor ons het rijk van de waarheid en maakt soms een onervaren, dromerige excentriekeling en boven de vooroordelen van zijn tijd, en boven de hele menigte zakenlieden om hem heen.

Conclusie: Zo zien we Oblomovka in miniatuur en hier – dezelfde vicieuze cirkel, hetzelfde gestopte leven. De cirkel houdt ook rechtstreeks verband met de naam Ilja Iljitsj en dus met de naam van het dorp waar hij zijn jeugd doorbracht. Hoewel er in de literatuur over Goncharov andere meningen zijn over de oorsprong van de achternaam van de hoofdpersoon van de roman "Oblomov" - van een ander archaïsch woord "oblomon", wat slaap betekent. Maar nog duidelijker verschijnt de betekenis van FLUSH in de achternaam van Ilya Iljitsj. De achternaam van de hoofdpersoon van de roman bevat ook de betekenis van een fragment van lijfeigenschap, omdat de roman is gemaakt in het tijdperk na de hervormingen en de heldere, briljante belichaming ervan was.

Reflectie.
Beoordeling
Huiswerk

Geven vergelijkende kenmerken Oblomov en zijn vrienden.

Literatuursamenvatting over het onderwerp:

« Ilja Iljitsj Oblomov " inheems

ons folktype"

Leerlingen uit de 11e klas van school nr. 763

Palaeva Maria.

Moskou, 2001.

Invoering Pagina 3

"Oblomovsjtsjina"nationaal

eigenschap van het Russische volk Pagina 4

3. Oblomov en Stolz Pagina 8

4. Oblomov en Olga Pagina 11

5. Oblomov en Agafya

Matvejevna Pagina 15

6. Conclusie Pagina 17

7. Lijst met gebruikte

literatuur Pagina 18

Invoering.

Sommige mensen vinden Goncharovs roman "Oblomov" saai. Ja, inderdaad, het hele eerste deel ligt Oblomov op de bank en ontvangt gasten, maar hier leren we de held kennen. Over het algemeen bevat de roman weinig intrigerende acties en gebeurtenissen die zo interessant zijn voor de lezer. Maar Oblomov is “het type van ons volk”, en hij is de slimme vertegenwoordiger van het Russische volk.

In mijn essay behandel ik de hoofdvraag: “Wat is oblomovisme?” en ik probeer alle kenmerken van Oblomovs karakter te onderscheiden in zijn relaties met Olga Ilyinskaya, Agafya Matveevna en Stolz.

"Oblomovshchina" - nationaal

karaktereigenschap Russische volk.

Het verhaal van hoe de goedaardige luiaard Oblomov liegt en slaapt en hoe vriendschap noch liefde hem kunnen ontwaken en opvoeden is een nogal saai verhaal. Maar het weerspiegelde het Russische leven, daarin verschijnt een levend, modern Russisch type voor ons, geslagen met genadeloze nauwkeurigheid en correctheid, het drukte een nieuw woord van onze sociale ontwikkeling uit, duidelijk en krachtig uitgesproken. Het woord is Oblomovisme; het dient als de sleutel tot het ontrafelen van vele fenomenen van het Russische leven.

Het concept van ‘Oblomovisme’ omvat de hele patriarchale manier van leven in Rusland, niet alleen met zijn negatieve, maar ook met zijn diep poëtische kanten. Het brede en zachte karakter van Ilja Iljitsj werd beïnvloed door de Centraal-Russische natuur met de zachte contouren van glooiende heuvels, met de langzame, ontspannen stroming van laaglandrivieren. Deze natuur zorgt er eenvoudigweg voor dat iemand kan rusten.

De hoofdpersoon van de roman, Ilja Iljitsj Oblomov, is oprecht, zachtaardig en hij heeft de kostbare morele kwaliteit van het geweten niet verloren. Al op de eerste pagina van dit werk vestigde de auteur de aandacht van de lezer op het belangrijkste kenmerk van zijn held:

“De ziel straalde zo open en duidelijk in zijn ogen, in zijn glimlach, in elke beweging van zijn hoofd en handen.”

Oblomov - meester; “Hij heeft Zakhar en nog driehonderd Zakharovs”, zoals de auteur het zegt. Ilja Iljitsj legt het voordeel van zijn positie als volgt uit aan Zakhara:

‘Ben ik aan het haasten, ben ik aan het werk? Ik eet niet genoeg, of wat? mager of zielig van uiterlijk? Mis ik iets? Het lijkt erop dat er iemand is aan wie je het kunt geven en het kunt doen! Ik heb nog nooit een kous over mijn voeten getrokken zolang ik leef, godzijdank! Zal ik me zorgen maken? Waarom zou ik?.. En aan wie vertel ik dit? Volg je mij niet al sinds je kindertijd? Dat weet je allemaal, je zag dat ik met liefde ben opgevoed, dat ik nooit kou of honger heb doorstaan, geen noodzaak kende, niet mijn eigen brood verdiende en over het algemeen geen vuil werk deed.”

En Oblomov spreekt de absolute waarheid. De hele geschiedenis van zijn opvoeding dient als bevestiging van zijn woorden. Al op jonge leeftijd ziet hij in zijn huis dat al het huishoudelijke werk wordt gedaan door lakeien en dienstmeisjes, en dat papa en mama alleen maar bevelen geven en schelden als ze slecht presteren. En nu heeft hij al het eerste concept dat zitten met gevouwen handen eervoller is dan werken... Alle verdere ontwikkelingen gaan in deze richting.

Soms dacht hij na over de redenen die hem ertoe aanzetten zo’n leven te leiden, en vroeg zich af: “Waarom ben ik zo?” In het climaxhoofdstuk van de roman 'Oblomov's Dream' beantwoordt de schrijver deze vraag. Hij schetst een beeld van het leven van provinciale landeigenaren en laat zien hoe luie winterslaap geleidelijk de normale toestand van een mens wordt.

In een droom wordt Oblomov vervoerd naar het landgoed Oblomovka van zijn ouders, ‘naar een gezegende hoek van de aarde’, waar ‘geen zee is, geen hoge bergen, rotsen, afgronden, geen dichte bossen, niets grandioos, wild en somber. ” Oblomov ziet zichzelf als een kleine jongen, die ernaar streeft het onbekende te onderzoeken, meer vragen te stellen en antwoorden te krijgen. Maar alleen de zorg voor voedsel wordt de eerste en belangrijkste zorg van het leven in Oblomovka. En de rest van de tijd wordt in beslag genomen door ‘een soort allesverslindende, onoverwinnelijke slaap’. En daarom keerden al degenen die ‘op zoek waren naar manifestaties van kracht’ in Ilyusha ‘naar binnen, zonken weg en verwelkten’.

Maar Oblomov is niet luier dan alle andere Oblomov-broers; alleen probeert hij niet openlijker zijn luiheid te verdoezelen, zelfs niet met gesprekken in de samenleving en wandelen langs de Nevski Prospekt.

“Licht, samenleving! Je stuurt me echt met opzet, Andrei, naar deze wereld en de samenleving om me te ontmoedigen daar te zijn!... er is niets dieps dat de levenden raakt.

Je komt de hal binnen en blijft bewonderen hoe symmetrisch de gasten zitten, hoe rustig en bedachtzaam ze zittenvoor de kaarten. Dit zijn allemaal dode mensen. Waarom ben ik schuldiger dan zij, terwijl ik thuis lig en mijn hoofd niet besmet met drieën en boeren?

Oblomov en Stolz.

Oblomov en Stolz zijn de hoofdpersonen van de roman. Goncharov contrasteert Stolz met Oblomov. Dankzij deze vergelijking worden de kenmerken van het ‘oblomovisme’ nog meer aan ons onthuld.

Het geluk van Oblomov is volkomen kalm en lekker eten.

In de les is het noodzakelijk om de overtuigingskracht, vitaliteit van Oblomovs imago en de interne complexiteit ervan te benadrukken en te bewijzen, wat tot dubbelzinnige beoordelingen leidt. Het is noodzakelijk om de verbinding van de afbeelding met te laten zien literaire voorgangers, met afbeeldingen uit de Russische folklore, om te concluderen dat Oblomov ‘ons inheemse volkstype’ is, en te wijzen op Gogol’s tradities van het weergeven van het leven. Belangrijkste problemen van de les: I.

Heeft Dobrolyubov gelijk als hij beweert dat “er in ieder van ons een aanzienlijk deel van Oblomov schuilt”? Zijn de Oblomovs echt “legioen”? Een systeem van vragen en taken zal je helpen het eerste probleem van de les op te lossen: 1.

Aan het begin van de roman zien we Oblomov een halve dag in bed liggen. Hoe hangt dit samen met de beelden van de Russische folklore?

Wat is de symbolische betekenis van deze scène? 2. In de droom van Oblomov noemt Goncharov het verhaal van Emel de Dwaas “een kwaadaardige en verraderlijke satire op onze overgrootvaders.” Welke betekenis wordt onthuld wanneer het beeld van Oblomov dichter bij Emelya wordt gebracht? 3. In een van de artikelen over de roman wordt het portret van Oblomov vergeleken met een antiek beeld. Is er in deze een vergelijkingsbasis?

4. Waarom zijn Oblomovs jeugddromen niet uitgekomen? 5. Wat is de compositorische betekenis van het beeld van de vele gasten van Oblomov? Waarom maakt de auteur hen tot vertegenwoordigers van verschillende sociale klassen? 6. Waarom beledigde het woord ‘ander’ en de correlatie tussen zichzelf en ‘anderen’ Oblomov? Wat bedoelt Oblomov als hij zegt: “Onze naam is legioen...”? De les maakt het mogelijk om de sociale (in opvoedingsomstandigheden en vorstelijke afkomst) en nationale (in tradities, ideeën, morele normen, idealen, cultuur) wortels van het oblomovisme te zien. II. Waarom en hoe veranderde de energieke, ondeugende, nieuwsgierige Iljoesja Oblomov in de roerloze, apathische Ilja Iljitsj Oblomov? Vragen en taken voor het bespreken van het tweede probleem van de les: 1. Analyseer ‘Oblomovs droom’.

Wat is Oblomovka - een vergeten, op wonderbaarlijke wijze overgebleven 'gezegende hoek' - een fragment van Eden of het startpunt van de morele val van de held, het begin van zijn dood? 2. Vergelijk de afbeeldingen van Oblomov en Zakhar. Wie is in slavernij aan wie?

Wat is de betekenis van het feit dat Oblomov niet zonder Zakhar kan, en Zakhar niet zonder Oblomov? (Oblomov en Zakhar zijn als tweelingbroers, die simpelweg niet zonder elkaar kunnen bestaan. Bovendien is Zakhar een karikatuur van zijn meester. Hun slavernij is wederzijds. Maar het lijkt erop dat ze allebei heel gelukkig zijn met deze staat.) 3. Is het waar dat de roman “intern Russische luiheid verheerlijkt”? Bevestig of weerleg dit standpunt en onderbouw uw mening met tekst. In de les is het nodig om te laten zien dat 'Oblomovs liggen' niet alleen luiheid en apathie is als karaktereigenschappen, maar een standpunt, de overtuiging dat 'het leven poëzie is', rust en vrede. III. Zijn Oblomov en Stolz antipoden?

Vragen en taken voor het bespreken van het derde probleem van de les: 1. Wie heeft naar jouw mening meer gelijk en is overtuigender in het bevestigen van zijn levensideaal: Stolz of Oblomov?

2. Welk woord beschrijft de toestand van Oblomov nauwkeuriger: luiheid of vrede? Onderbouw uw mening met tekst.

3. Geef commentaar op de gedachte van Oblomov: “Het leven is poëzie.

Het staat mensen vrij om het te verdraaien! “Is Oblomov tevreden met zijn manier van bestaan? 4. Is Stolz blij omdat hij weet hoe hij ‘geld moet verdienen’? Welke betekenis schuilt er in het feit dat Stolz Duits is?

5. Waarom zo verschillende mensen, zoals Oblomov en Stolz, hun hele leven vrienden zijn geweest? (Oblomov en Stolz in het algemeenIn zekere zin zijn er als het ware twee uitersten van het nationale Russische karakter, dat monsterlijke luiheid, dromerige contemplatie, efficiëntie, talent en liefde voor de naaste combineert.) 6. “Actieve Stolz en Olga leven om iets te doen. Oblomov leeft precies zo.” Wat is de houding van de auteur ten opzichte van de personages in deze beoordeling? Geef commentaar op deze gedachte, druk uw houding ten opzichte ervan uit.

7. Wat betekent ‘het doel van het leven’? Wat betekent het om ‘zo te leven’, ‘leven om te leven’?

“Oblomov is ons inheemse type. Oblomov - “ons inheemse volkstype “Oblomovshchina” - nationaal

Lees ook over het onderwerp: