Van Gogh

Schilderij "Meisje in het wit", Vincent van Gogh, 1890

Elk werk van postimpressionist Vincent van Gogh is autobiografisch. Hij voltooide dit werk minder dan een maand voor zijn zelfmoord. De geesteszieke kunstenaar had net het ziekenhuis verlaten en probeerde weer te gaan schilderen, hoewel hij voortdurend in afwachting was van een nieuwe aanval. In brieven aan zijn broer gaf Van Gogh toe dat hij alleen maar verdriet en eindeloze eenzaamheid kon uitbeelden.

Misschien besloot de schilder op dit canvas het beeld van zijn ziel te belichamen, tot uitdrukking in zijn uiterlijk boerenmeisje al je verdriet en ervaringen. Dit is een van de meest oprechte en prachtig gekleurde schilderijen van de kunstenaar. Het kwetsbare lichaam van het meisje, haar lange dunne armen met grote, onevenredige handen, afhangende schouders, de afgeleide blik van haar grote ogen - dit alles brengt een gevoel van melancholie over. En hoewel het tedere groen van de zomer zich rond de heldin verspreidt, staat ze tussen de korenaren, alsof ze door iedereen in de steek is gelaten, een eenzame geest van de velden. Brood- en klaproosbloemen zijn door Van Gogh op een abstracte en tegelijkertijd herkenbare manier geschilderd. Het is bekend dat de meester meer dan normaal aan het schilderij heeft gewerkt, in een poging de verschillende groene tinten van granen die in de wind zwaaien weer te geven.

Cipressen, 1889, Van Gogh

Auteur: Vincent van Gogh
Tentoongesteld in: Metropolitan Museum of Art
Jaar: 1889 Eind april 1899 besloot Van Gogh onverwachts naar bed te gaan. psychiatrisch ziekenhuis, waar hij verder mocht schilderen. Het was in deze tijd dat de kunstenaar de beroemde cipressen schilderde, wat hem zo verbaasde dat hij erover zei: "...mooi, als een Egyptische obelisk."

Het weergeven van een groene boom, en vooral de donkere kroon ervan, die Van Gogh ‘een zwarte vlek in een zonnig landschap’ noemde, bleek een lastige opgave voor de schilder. De kunstenaar gebruikte dezelfde middelen bij de afbeelding van cipressen artistieke expressie, die meestal werden gebruikt om de menselijke figuur weer te geven. Een dergelijke stap geeft niet alleen een speciale betekenis aan cipressen, maar geeft ze ook in wezen menselijke kenmerken. Het lijkt erop dat Van Gogh erg tevreden was met zijn werk. In een van zijn brieven aan zijn broer Theo omschreef hij het als volgt: “De bomen zijn enorm en krachtig. De voorgrond met bramenstruiken en ondergroei is erg laag. Daarachter zijn paarse heuvels, een groenroze lucht met een maan.’

Landschap in Auvers na een regenbui, Van Gogh, 1890

Landschap in Auvers na de regen - Van Gogh. 1890. Olieverf op doek. 72x90

In het schilderij ‘Landschap in Auvers na de regen’ valt de oneindigheid van de ruimte op. Er is een gevoel dat het niet een persoon is die naar de natuur kijkt, maar de natuur die naar hem kijkt. ‘Blauwe ogen van moestuinen’, deze metafoor van Yuri Olesha geeft perfect de eerste indruk van Van Goghs canvas weer.

Het beeld van de aarde, alsof het door de regen wordt gewassen, raakt door zijn transparantie en frisheid. Het landschap wordt gezien als gecreëerd door een spontane en naïeve kinderhand: een absurd rijtuig en ‘kaartvormige’, fragiele witte huizen met helder karmijnrode daken en een hoge horizonlijn, en dikke rook die uit de schoorsteen van een speelgoedtrein komt. - het lijkt erop dat deze hele wereld, alsof hij opnieuw door de kunstenaar wordt gezien, voor de ogen van de kijker is gecreëerd.

Groen tarweveld met cipressen, 1889, Van Gogh

Van Goghs schilderij "Groen tarweveld met cipressenboom" werd geschilderd tijdens zijn verblijf in het St. Paul's Mental Hospital in Saint-Rémy, waar hij bijna een jaar verbleef. Begin juni 1889 stond Dr. Peyron de kunstenaar toe om voorbij het hek van het park te gaan en te schilderen in de buurt van het Saint-Paul-klooster. Van Gogh, verlangend naar ‘troostende kunst’, begon te schilderen schilderachtige landschappen: olijfgaarden, cipressen, velden ingezaaid met tarwe. Hij hield vooral van de cipressen, die hun kronen naar de hemel tilden en eruitzagen als tongen van zwarte kronkelende vlammen. Van Gogh begon bijna altijd cipressen te introduceren in het beeld van de zuidelijke natuur, en zei dat ze 'de meeste' zijn karakteristieke eigenschap Provençaals landschap." Onderzoekers van het werk van de schilder verklaren deze voorliefde echter door het feit dat deze bomen in de Middellandse Zee al sinds de oudheid een teken zijn van verdriet en dood. De schilderijen uit 1888-1889 zijn begiftigd met een bijzondere symboliek van afbeeldingen die verband houden met Van Goghs specifieke wereldbeeld uit deze periode.

De kunstenaar verdeelt de ruimte van zijn doeken in twee tegengestelde en op elkaar inwerkende werelden - 'noordelijk' en 'zuidelijk', en de interpretatie van objecten en kleuren begint deze verdeling te gehoorzamen. Het zuiden komt overeen met nacht, top (lucht), dood, cipres, zwart, donkerblauw en felgele tinten. In het noorden - dag, bodem (aarde), leven, velden, groen en blauwe kleuren. De meeste van deze elementen zijn aanwezig in het schilderij “Groen tarweveld met cipres”, je kunt bijvoorbeeld zien hoe het donkere silhouet van een cipres oprijst in het midden van een veld met onrijpe tarwe dat in de wind zwaait. Het rijst op uit de grond en verbindt, als een oud, onbewogen monument, de trillende oceaan van groene oren, lichtjes bedekt met goud, met de harde hemel vóór de storm. De nieuwe semantische lading verandert de schilderstijl van de kunstenaar. Nadat hij de klassieke lessen uit Arles had verworpen, keerde Van Gogh terug naar de expressiviteit die kenmerkend was voor zijn vroege werken. De vormen in het beeld worden nadrukkelijk dramatisch, omarmd door een enkele beweging, ze zijn ondergeschikt aan een gespannen ritme.

Gevangenenwandeling, Van Gogh, 1890

Gevangenenwandeling - Van Gogh. 1890. Olieverf op doek. 80x64

‘Prisoners’ Walk’, een van Van Goghs meest aangrijpende creaties, ontstond in het ziekenhuis Saint-Rémy, waar de kunstenaar terechtkwam vanwege de uitbraak van geestesziekte. De compositie is een interpretatie van een gravure gebaseerd op een tekening van Postav Dore. Het schilderij toont een put in een kleine en krappe binnenplaats van de gevangenis, waarin gevangenen zich noodlottig achter elkaar bewegen. Hun bizarre schaduwen vallen in wanorde op de stenen platen, en vanuit deze schaduwen lijken de stenen te beginnen te bewegen, en de ramen kijken er van bovenaf onverschillig naar met lege oogkassen. Ondanks het gebruik van pure tinten blauw, groen en paarse verf oogt de kleur van het doek somber. Het zonnesymbool – de cirkel – versmelt hier met een ander, Van Goghs favoriete motief van het pad, en deze versmelting versterkt de hopeloosheid van de toch al tragische compositie.

Rode wijngaarden in Arles. Montmajor, Van Gogh, 1888

Rode wijngaarden in Arles. Montmajor-Van Gogh. 1888. Olieverf op doek. 73x91

Het landschap van Van Gogh (1853-1890) verbaast met de kracht van emotionele spanning, het gevoel van aanwezigheid bij het ontstaan ​​van het universum. De hete schijf van de zon doet de aarde smelten, de wijngaarden worden overspoeld door alarmerende karmozijnrode tinten en, alsof ze in een vuur branden, is de weg aan de rechterkant veranderd in een stroom zonnelava, alleen op de voorgrond liggen koele paarse schaduwen . De druivenplukkers lijken het product te zijn van hetzelfde krachtige element dat hen als uit de grond heeft opgeroepen. Ze zijn door de schilder verweven in de eeuwige cyclus van de natuur. Het zonnesymbool is een constante in Van Goghs werk; hij beschouwde de zon als de bron van het leven.

Dames van Arles (Herinneringen aan de tuin van Etten), Van Gogh, 1888

Dames van Arles (Herinneringen aan de tuin van Etten) - Vincent van Gogh. 1888. Olieverf op doek. 73x92

Vincent Van Gogh (1853-1890) - vertegenwoordiger van de post-impressionistische beweging in de schilderkunst. Tijdens zijn leven werd hij niet herkend, hij was eigenlijk een bedelaar, maar vandaag de dag zijn zijn schilderijen de trots van elk museum en een succes voor een veilinghuis.

De tweede titel van het gepresenteerde schilderij verwijst naar het dorp Etten in Nederland, waar de ouders van Van Gogh woonden. Zo verschijnt op het doek een Nederlandse boerin die voor bloemen zorgt, met op de achtergrond een koolveld. Heldere kleur en de rode schaduw op de paraplu worden geassocieerd met het verblindende licht van de Provence. Het canvas is niet vanuit de natuur geschilderd, maar vanuit de verbeelding. Alles erin is vlak: zowel de figuren als het landschap. De ruimte ontvouwt zich niet in de diepte, maar loopt parallel aan het vlak van het doek in aparte zones - Van Gogh leende deze werkwijze van Japanse kunstenaars. Binnen zijn de ‘zones’ doordrenkt met snelle, tastbare streken, waardoor een interne dynamiek van vormen ontstaat.

“The Ladies of Arles” is een dubbelzinnig en zeer complex werk. Ondanks heldere kleur kleuren roept het beeld bij de kijker een onvrijwillig gevoel van angst op, verergerd door de droevige gezichten van de wandelende vrouwen. Werk geschreven 8 de afgelopen jaren leven van een kunstenaar, wanneer de wereld om ons heen bracht hem alleen maar lijden.

Arlesisch. Portret van mevrouw Ginoux, Van Gogh

Arlesisch. Portret van Madame Ginoux door Vincent van Gogh. 1888-1889. Olieverf op doek. 91,4x73,7

Van Gogh (1853-1890) behoorde zowel tot de Nederlanders als tot de Franse kunst wordt hij beschouwd als een postimpressionist, en tegelijkertijd blijft hij een kunstenaar die anders is dan wie dan ook. In Arles, waar Van Gogh in 1888 vanuit Parijs naartoe verhuisde, leek hij tussen de felle kleuren van het zuiden een tweede wind te hebben gevonden en schilderde hij het ene schilderij na het andere. Daaronder bevinden zich verschillende portretten van Madame Ginoux, de eigenaresse van het stationscafé, waar de schilder vaak samen met Gauguin zat, die hem kwam opzoeken. Op een dag haalden vrienden de vrouw over om voor hen te poseren in een Arlesiaans kostuum.

Van Gogh nam zijn liefde voor donkerblauw en felgeel over van zijn landgenoot - Nederlandse kunstenaar Jan Wermeer en van de Franse schilder Eugene Delacroix. De meester waardeerde vooral hun creativiteit. Maar als Wermer's geel, blauw, olijfgroen en rood een zachte sfeer creëren kleurenschema, dan komen ze in Van Gogh met elkaar in botsing, waardoor de kijker het gevoel krijgt dat er iets verontrustends in de afbeelding regeert. Zowel de afstandelijke blik van Madame Ginoux als haar houding benadrukken deze opwinding.

Schilderij "Zonnebloemen" - Vincent van Gogh, 1888

Vincent van Gogh (1853-1890) - een vooraanstaande Nederlandse postimpressionistische kunstenaar.

Zonnebloemen hadden een speciale betekenis voor de meester. Hij schilderde er twee schilderijencycli mee: Parisian (1887, twee schilderijen met liggende bloemen) en Arles (1888, vier werken met bloemen in een karaf). Vervolgens maakte de schilder verschillende versies van deze werken. Ze zorgen allemaal nog steeds voor discussie in kringen van kunstcritici en zijn een soort ‘merk’ geworden. Van Goghs ‘Zonnebloemen’ hebben in zijn werk dezelfde betekenis als ‘La Gioconda’ voor Leonardo, ‘Sixtijnse Madonna’ voor Raphael en ‘Black Square’ voor Malevich. Deze doeken in in zekere zin zijn “synoniemen” van kunstenaars.

De cyclus van Arles, waartoe ook het Londense schilderij behoort, was bedoeld om de kamer van de vriend van de schilder, Paul Gauguin, te versieren in het zogenaamde Gele Huis in Arles, in het zuiden van Frankrijk, dat Van Gogh huurde. Beide kunstenaars heb ik daar samen gewerkt in oktober - december 1888.

In zijn werk over fietsen maakte Van Gogh gebruik van speciale techniek brieven - impasto. De essentie is dat de verven in een zeer dikke laag worden aangebracht en dat er niet alleen gebruik wordt gemaakt van traditionele penselen, maar ook van een mes. Hierdoor ontstond een bijzonder ruw oppervlak, een reliëfpatroon.

‘Zonnebloemen’ werd meer dan eens gekopieerd (vervalst), vaak technisch succesvol, maar nooit op een ‘persoonlijke’ manier.

Natuur binnen landschap schilderen Vincent van Gogh ademt en voelt, alsof levend wezen. In de natuur, “gecreëerd” door de kunstenaar, is er veel helderheid; echte kunst is om kleuren zo over te brengen dat zelfs de nacht op het doek schijnt. Dit is de magische Van Gogh, Grootmeester geanimeerd schilderij.

De natuur die Vincent van Gogh zag, is gevuld met een bijzonder licht. In het schilderij "Starry Night" van de kunstenaar is de dichtheid van de nachtelijke hemel niet alleen een gezichtsloze zwarte massa. De ruimte tussen de sterren heeft zijn eigen ademhaling en hartslag, die wordt gecreëerd door de pulsatie van de sterren zelf. Een van de krachtigste landschappen van de kunstenaar, waar hij slag voor slag het beeld van een geanimeerde sterrennacht wist te creëren.

Als we het hebben over de kracht van Van Goghs talent: het is onmogelijk om er met definitieve zekerheid de meest uit te halen beste doek. Oordelen over zijn landschappen kunnen nog controversiëler uitvallen. Eén ding is absoluut zeker: de kunstenaar was simpelweg een liefhebber van cipressen en korenvelden, en dat deed hij bijzonder goed.

De landschapskunst van Van Gogh is gebaseerd op zijn uitzonderlijke vermogen om de sfeer van licht over te brengen. De heldere lichttonen waarmee de schilderijen van de meester die de natuur weergeven ‘verzadigd’ zijn, zorgen ervoor dat je, zelfs in ‘nacht’- en ‘avond’-schilderijen, de uitzonderlijke levende betekenis van het schilderij van de Grote Nederlander kunt voelen.

Vincent van Gogh toonde dankzij zijn uitzonderlijke artistieke visie de natuur in zijn schilderijen levend en emotioneel. Zijn schilderijen zijn niet alleen een feitelijke constatering, maar succesvolle poging doordringen tot de kern van de metafysische essentie van het universum.

Hier is een interessante interpretatie van enkele schilderijen van Van Gogh. Iemand zal dit beschouwen als een klassieker en zal verontwaardigd zijn, terwijl anderen het een creatieve benadering door het filter van de nieuwe tijd zullen noemen. Daarom probeerde kunstacademiestudente Sirena Malyon een driedimensionaal effect op schilderijen toe te passen, dat vaak in de fotografie wordt gebruikt, en koos hiervoor de schilderijen van Van Gogh. Het is immers in zijn schilderijen dat het spel van licht het mogelijk maakt een dergelijk realisme te bereiken, nu in driedimensionale beelden. En dit is wat er gebeurde:

Schilderij "De Oogst"

Interpretatie van het schilderij in 3D

Schilderij "Landschap in Auvers na de regen", 1890

Interpretatie van het schilderij in 3D

Van Gogh schilderde het schilderij ‘Landschap in Auvers na regen’ kort voor zijn dood in het kleine stadje Auvers-sur-Oise.

Op het schilderij legde de kunstenaar groene ruimtes met geploegde velden vast. Dankzij de hoge horizonlijn lijken de open ruimtes eindeloos. Van Gogh schildert een landschap met een zeer hoogtepunt uitzicht, en de kijker krijgt de indruk dat hij boven de aarde zweeft en de prachtige landschappen van bovenaf bekijkt. Fijne groen-blauwe tinten aan voorgrond krijgen gelige tinten en onder de blauwe lucht zien de velden er sereen uit.

De rode daken van de huizen steken vrolijk af tegen hun achtergrond. Links in de verte zie je kleine bomen bedekt met licht transparant blad. In het midden van de foto staat een kar, opvallend in roodoranje tinten. Blijkbaar heeft het net geregend, dus dat zie je terug op het natte wegdek.

De afbeelding is geschilderd met snelle, ongelijkmatige bewegingen. De ietwat nonchalante manier van doen die kenmerkend is voor Van Gogh past uitstekend bij dit werk. Het versterkt het gevoel van sereniteit alleen maar met naïeve, kinderlijke vreugde.

Ondanks de tragedie van de laatste maanden van Van Goghs leven, is het landschap gevuld met liefde voor het leven. Vol licht en zuiverheid ademt het de sfeer van een frisse zomerdag.

1890 Olieverf op doek. 72,0x90,0 cm.
Staatsmuseum beeldende kunst vernoemd naar A.S. Poesjkin, Moskou, Rusland.

1890, olieverf op doek 72x90 GMI im. Poesjkin, Moskou

Een facsimile-reproductie van dit schilderij hing jarenlang in mijn kamer. Niet omdat dit mijn favoriete Van Gogh-schilderij is, maar simpelweg omdat er geen andere reproducties waren. Zulke goede op dik dun karton waren voor mij duur, maar soms kocht ik ze toch en hing ze aan de muur. Aan het begin van de oude Arbat waren er twee winkels in de buurt: "Art" en "Poster", daar werden ze verkocht, en ik liep bijna elke dag door deze straat, aangezien ik in de buurt werkte. Ze verkochten kunstboeken, ansichtkaarten en reproducties op dun papier, niet erg goede kwaliteit, maar erg goedkoop. De facsimiles werden op het formaat van het schilderij gemaakt en gaven zelfs de penseelstreken nauwkeurig weer. Je zou kunnen staan, naar ansichtkaarten en boeken kijken, en soms iets interessants opgraven, niet indrukwekkend gepubliceerd en daarom onopgemerkt door het grote publiek: memoires of brieven van kunstenaars.

Dit landschap hing boven mijn deur en mijn werken hingen aan een andere muur. Op een dag kwam een ​​kennis, een leraar van onze afdeling, een zeer intelligente, beschaafde man, voor zaken het kantoor binnen, bekeek alles wat aan mijn muren hing en zei: “Je tekent goed, ik hou van alles behalve dit landschap (punten tegen Van Gogh), alles is zo krom, ongelijk, leg het weg, het is voor jou niet gelukt. Ik was sprakeloos. Later zei een klasgenoot dat deze man alles verstond behalve schilderen. Zo heb ik het begrepen, zeg ik.

Ik maakte kennis met Van Gogh vóór Gauguin, via het boek ‘Lust for Life’ van Irving Stone, dat iemand mij in ’68 of ’69 te lezen gaf. Net op dit moment binnen Poesjkin Museum er was een grote tentoonstelling van hem. Toen begon een jonge man van mijn leeftijd mij het hof te maken, we liepen door Moskou en ik sleepte hem naar deze tentoonstelling, die ik al had gezien, maar meer wilde. Ik begon langzaam naar de foto's te kijken, alles grondig bestuderend, ik vond ze zo leuk, de jongeman ging verder en ik verloor hem een ​​tijdje uit het zicht. Er waren heel weinig mensen, er was geen wachtrij, de foto's blokkeerden niemands rug, dus ik heb genoten. Later zag ik dat mijn metgezel met de beheerder aan het praten was. Waar kan hij met haar over praten? Op weg naar huis zei hij dat hij een interessante tijd had gehad - hij vroeg de verzorgers hoe de vochtigheids- en temperatuuromstandigheden werden waargenomen, bestudeerde het werk van de sensor, sprak over het beschermen van het pand tegen inbrekers en over het alarmsysteem. Ik was geschokt - hij keek niet eens naar de foto's en begreep er niets van! Verschrikking! Met wie praat ik? Dat is alles wat het was laatste bijeenkomst. Maar hij wilde gewoon ingenieur worden en hij was geïnteresseerd in dit hele technische gedeelte. Toen kon ik het niet op prijs stellen dat hij zich niet met mijn bezichtiging bemoeide en zo lang in het museum bleef als ik nodig had, zonder mij ook maar één keer te bellen om te vertrekken. Hij was een goede kerel. Lang en knap ook. Ik begreep gewoon niets van schilderen. En ik in het leven.